แด่รักแรก...ด้วยจดหมายฉบับที่สอง

ข้อมูลเบื้องต้น

" ส่งแบบ EMS ค่ะ "

เนื้อเรื่อง

บนรถทัวร์โดยสารกรุงเทพ-พิษณุโลก  ฉันนั่งคู่กับคุณแม่ของเธอ เมื่อซักครู่นี้ฉันเจอเธอโดยบังเอิญที่สถานนีขนส่งหมอชิตใหม่

     บังเอิญ....เธอกำลังจะนั่งรถกลับมาส่งแม่ที่พิษณุโลก

     บังเอิญ....ฉันก็กำลังจะกลับพิษณุโลกเช่นกัน

     บังเอิญ....ที่แม่ของเธอเสนอความคิดขึ้นว่า เธอควรจะให้ตั๋วส่วนของเธอแก่ฉัน เธอจะได้กลับไปทำงานของเธอต่อ

ตอนนี้ฉันจึงได้นั่งอยู่ข้างๆแม่ของเธอ

     การสนทนาตลอด 7 ชั่วโมงของการเดินทางที่อ้อมโลก เนื่องจากน้ำท่วมที่ตัดเส้นทางสายปกติทำให้รถวิ่งไม่ได้

ฉันได้รู้จักเธอ....เธอคนที่ฉันไม่เคยได้รู้จักเลย

.................................................................................

จดหมายลุยน้ำท่วม....

     วันนั้นดีใจมากเลยที่บังเอิญได้เจอ แม้จะไม่ค่อยได้คุยกันมากนัก จำไม่ได้แล้วว่าเคยดีใจแบบนี้ครั้งสุดท้ายตอนไหน

นี่คงเป็นจดหมายฉบับที่ 2 ที่เขียนให้ ห่างจากฉบับแรกตั้ง 14 ปีแหนะ

 
   จะเริ่มยังไงดีวะ....  อย่าอึดอัดหรือลำบากใจ
อย่ากังวลใจในข้อความใดๆต่อจากนี้
มันเป็นเพียงสิ่งที่อยากจะอธิบายเผื่อว่าความเข้าใจของเราไม่ตรงกัน 
มันไม่ใช่จดหมายขอความรักหรอก ฮ่ะฮาาาาา

    
หลังจากจบ ป.6 แกเป็นคนยังไง นิสัยยังไง ชอบอะไร ไม่ชอบอะไรเค้าไม่รู้หรอก
รู้แค่ว่าแกไม่เคยขัดใจทรายเมื่อทรายขอร้องให้พาไปเที่ยว (นานๆครั้ง)
รู้แค่ว่าแกมักจะใส่เสื้อสีดำๆเทาๆ ทุกครั้งที่เราเจอกัน ในตัวแกตอนนี้
มีเพียงภาพจำของแกตอนเด็กซ้อนอยู่ ซ้อนอยู่บนใครที่ทรายไม่เคยรู้จักเลย

 
   ทรายรู้จักกวิน...คนที่เป็นหัวหน้าห้อง กวิน...คนที่มาต่อว่าเค้า
เมื่อเค้าไปแกล้งใครๆ
กวิน...คนที่รู้สึกเจ็บใจเมื่อคนผิดอย่างเค้าลอยนวลโดยไม่กล่าวคำขอโทษ 
กวิน...คนที่เรีกเค้าว่าอีพารามีเซี่ยม!!! (แรงมากคำนี้ คิดได้ไงว่ะ
เค้าเพิ่มรู้จักพารามีเซี่ยมตอน ม.3)
กวิน...คนที่มีแก่ใจตอบคำถามเค้าว่าทำไมดาบที่แกวาดขึ้นถึงมีหลายเฉก
ถึงขนาดอธิบายให้เข้าใจ ทั้งๆที่ไม่ชอบขี้หน้ากัน

 
   แม่แกบอกว่าจำทรายได้เพราะจดหมายฉบับนั้น  แม่บอกว่าแม่ไม่ได้เอาให้แก
ซึ่งเค้าก็เข้าใจแบบนั้นมาตลอด
จนเมื่อเร็วๆนี้ที่เราได้คุยกันว่าแกได้รับมัน  13 ปีเลยนะ
ที่เค้าเข้าใจว่าแกไม่ได้มัน
เพราะความเข้าใจนั้นเค้าเลยกล้าที่จะโทรหาแกทุกๆ 2
อาทิตย์ที่แกกลับจากโรงเรียนประจำ
กล้าที่จะติดต่อกันแม้ว่าแกจะไปเรียนไกลถึงกรุงเทพ
แต่เค้าก็ยังเรียนมหาวิทยาลัยที่บ้านจนจบ อิอิ...

    
เค้าไม่แปลกใจเลยว่าทำไมแม่ถึงจำเขาได้
ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยคุยกันมาก่อน
คงเป็นเพราะว่าเค้าเป็นหนึ่งในความกังวลของแม่
กังวลว่าจะทำให้ลูกชายของเค้าผิดพลาด 

    
แกก็มีทางของแก เค้าก็มีทางของเค้าที่ควรจะเดิน 
บางเวลาที่เราได้เจอกันก็คงเหมือนเวลาที่คนเดินสวนทางกันและทักทาย
ไม่เคยคิดจะไปก้าวกายใด เพียงแค่เด็กผู้หญิงคนนั้นในตอนนั้น
รู้สึกว่าเด็กผู้ชายคนนั้นชอบที่จะปกป้องคนอื่น
ก็แค่คิดว่าคงจะดีถ้าเค้าจะมีไมตรีมาปกป้องกันบ้างเท่านั้นเอง

 
   เค้าไม่เคยแคร์ว่าต้นทุนทางสังคมเค้าจะมีเพียงน้อยนิด
แต่เค้าก้ไม่เคยอายใครเมื่อใครถามว่าพ่อแม่เค้าทำงานอะไร
พ่อเป็นช่างซ่อมรถ  แม่เป็นช่างเย็บผ้า
มันจะถูกบอกเล่าในชั่วโมงภาษาอังกฤษตอนแนะนำตัวเสมอ ขอบคุณที่มองข้ามมันไป

.........................................................

ฉันพับจดหมายใส่ไปในซอง พร้อมกับกระเป๋าใส่โทรศัพท์มือถือตัวโดเรม่อนที่เธอชอบ (ก็เพิ่งรู้ตอนที่แม่บอกฉันบนรถนี่แหละ)

ฉัน
ตั้งใจเย็บมันกับมือ พร้อมนึกถึงคำพูดของเธอว่าเธอจะเก็บมันไว้เป็นอย่างดี
เหมือนกับที่ฉันเก็บการ์ดของเธอ เหมือนกับที่ฉันเก็บต่างหูที่เธอให้มา

ฉันใช้น้ำลายที่ลิ้นเป็นตัวทำละลายกาวบนซองจดหมายผนึกลงไป (อี๋!!!! สกปรก )   โดยไม่ลืมที่จะส่งยิ้มหวานให้กับมันหนึ่งที

สุดท้ายใส่รหัสไปรษณีย์เขตบางรักลงไป แล้วเดินไปที่ช่องให้บริการที่ 4

" ส่งแบบ EMS ค่ะ "